Andrzej Sapkowski: "Lux perpetua"

Długo oczekiwana, ostatnia część trylogii husyckiej - zdążyłam już zapomnieć wiele z tego, co się wydarzyło w poprzednich tomach. Niestety, każda kolejna książka Sapkowskiego jest w moim odczuciu słabsza od poprzednich. Opowiadania i Saga o Wiedźminie zachwyciły mnie niezwykłą wyobraźnia, bogactwem wykreowanego świata, mnogością i wyrazistością opisywanych postaci, obfitością rozmaitych wątków, stosowaniem różnorodnych stylów narracji, zaskakującymi zwrotami akcji, specyficznym humorem. Na tym tle cykl "husycki" wypada blado i dość schematycznie, w dużej mierze za sprawą głównego bohatera. Reynevan ciągle popada w tarapaty, salwuje się ucieczką, zostaje pojmany i uwięziony, znów ucieka lub otrzymuje niespodziewaną pomoc i tak w kółko. Ten schemat narracyjny przewija się nieustanie przez wszystkie trzy tomy. Bohaterowie jeżdżą po całym Śląsku i okolicach, ale niewiele z tego wynika i z czasem te ucieczki i pościgi stają się nużące. O ile w "Narrenturm" pojawiały się dodatkowe wątki i motywy, a także sporo humoru, głównie dzięki postaciom Szarleja i Samsona, to już w "Bożych bojownikach" Reynevan na długo rozstał się z przyjaciółmi, a akcję zdominowała wojna i polityka. W "Lux perpetua" Sapkowski nie wiedzieć czemu właściwie odpuścił sobie czołowe postacie zastępując je nowymi, wprowadzonym ad hoc. Fantastyki jest tu niewiele, a humoru na lekarstwo. Rozwiązanie poszczególnych wątków budzi wątpliwości, a niektóre pozostają niewyjaśnione. Podsumowując: czyta się dość dobrze, ale nie jest to lektura porywająca, od której trudno się oderwać. Mam uczucie zawodu, chociaż poprzednie tomy powinny mnie na to przygotować.